Buurtkrant Zeven Amsterdam-centrum uitgave december 2011
Het was op een van de mooie nazomerse werkdagen dat ik terugkwam op CS na een zakelijke afspraak in de provincie. Uiteraard strak in het pak. Deze keer nam ik niet de kortste weg naar het Singel maar liep ik over het Damrak naar de Dam. De Rode Loper van ons gemeentebestuur.
Ik trap een open deur in als ik stel dat het Damrak afgegleden is naar internationale roetsjbaan van patat, souvenirs, rugzakken en spijkerbroeken. Waar ik overigens op zich weinig tegen heb. Maar, op het Damrak zag ik niet anders meer, ik was letterlijk de enige in pak; mijn mond viel open. Hetzelfde gemeentebestuur dat voor de tweede keer een Rode Loper in die straat wil aanleggen heeft toegestaan dat dit Damrak zo verworden is. Ongelooflijk.
Als het al niet een verloren zaak is, lijkt het me dat er ongelooflijk veel geld, energie en creativiteit aan te pas zullen komen om van dit Damrak nog iets representatiefs te maken. Ik hoor weleens de vergelijking met de Haarlemmerdijk/-straat die toch ook maar samen met de gemeente is herboren. Ik kan u zeggen dat deze straten er in de 80-er jaren er niet zo slecht aan toe waren als het Damrak nu. Ik hoop dat er veel andere bedrijven aan het Damrak komen die ook andere bezoekers trekken en waar mensen in pak werken, dat zou goed zijn voor dit straatbeeld. En hoog nodig.
Wonend aan een gracht voel ik me bevoorrecht, maar ook wel eens in de knel gezet. Blijkbaar gaat varen tegenwoordig samen met veel lawaai en veel drank. En, nu houd ik best van een feestje, maar ik vind wel dat anderen geen last van me hoeven te hebben. Deze boodschap is bij een groot deel van de huidige bootvaarders door de grachten nog niet aangekomen. Op mooie dagen als we ramen kunnen openzetten, varen boten met elektronisch versterkte muziek af en aan in de grachten. Dan heb ik het niet over een accordeon of viool, maar over metershoge geluidboxen en pas zag ik nog een boot met een compleet drumstel. Overdag zou het nog te dulden zijn, maar ’s nachts (tussen 24 en 03 uur) vind ik te ver gaan. Maar gelukkig het stadsdeelbestuur gaat tegen deze overlast optreden: hulde!
Men schijnt daarvoor twee mensen te willen inzetten met een bootje. Maar dat kan toch nooit genoeg zijn. Dat wordt toch een slapstickvertoning, zo’n bootje met twee handhavers ’s avond en ’s nachts kriskras met hoge snelheid van gracht naar gracht boothouders met harde muziek verbaliseren. Ik zie het al voor me. Veel dank stadsdeelbestuur, maar ik denk dat u dit effectiever moet aanpakken.
