De angst dat nieuwe woningbouw je bedrijfsvoering beperkt of dat je bedrijf moet vertrekken om voor die nieuwbouw plaats te maken, is volstrekt begrijpelijk. Aan de andere kant moeten we veel woningen bouwen om de krapte daarin te lenigen. Echter, het doel
(het bouwen van veel woningen) heiligt niet alle middelen!
Ondanks dat een deel van het politieke spectrum meent dat (belasting) geld aan bomen groeit en het bedrijfsleven een noodzakelijk kwaad is, doe ik hier een pleidooi om fatsoenlijk
met bestaande bedrijven om te gaan. Zij zorgen voor werkgelegenheid (banen!) en door die banen komt er geld in onze economie, innen de overheden (belasting) geld voor nuttige zaken. Bedrijven moeten voldoen aan wetten en regels, inderdaad erg veel wetten en regels, en dienen hoge ethische normen te hanteren. Zowel richting werknemers, klanten, overheden en aandeelhouders.
Nu overheden en projectontwikkelaars creatief aan de slag gaan om veel nieuwe woningen te bouwen, komen zij daardoor terecht op ongebruikelijke terreinen, zoals bestaande bedrijfslocaties. Bedrijventerreinen, agrarische gebieden, grote leegstaande gebouwen als fabrieken, kerken, moskeeën, kantoren, winkels, watertorens enz.
Bedrijven hebben dus angst voor woonwijken vlakbij hun pand. Zij maken zich zorgen dat zij moeten vertrekken zonder dat zij zicht hebben op een duurzaam vervangende bedrijfslocatie. Of maken zij zich zorgen dat de nieuwe woningbewoners toekomstige klagers zijn over gebruikelijke en legale overlast: geluid, geur, risico’s. Die zorg is terecht. Vergelijk Cargill in de Amsterdamse Houthavens, die uiteindelijk vertrok. En, de linoleum-industrie in Zaanstad.
Bij nieuwbouwplannen raken bestaande bedrijven vaak in een laat stadium betrokken, soms te laat. Ondernemers moeten zich daarom in een vroeger stadium informeren over de gemeentelijke ruimtelijke plannen, dan kan men daarop nog enige invloed uitoefenen.
Maar als bedrijven zich geconfronteerd zien met nieuwe plannen waardoor hun vestiging en/of hun bestaan in gevaar komt, krijgen zij die informatie meestal uit het gemeentelijk ambtelijk apparaat. Ondernemers en ambtenaren staan er niet om bekend dat zij samen goed communiceren (………). Daardoor ontstaan regelmatig onnodige problemen en vertraging in plannen.
Ik vind het ook niet zo gek. Hetzelfde ambtenarenapparaat stond regelmatig tegenover deze bedrijven bij het handhaven van (on) zinnige regels, dat leidde tot onenigheid en ellenlange ellendige procedures. Een kiem voor wederzijds wantrouwen.
Hoezeer bepaalde overheden neerkijken op particuliere adviseurs, toch pleit ik ervoor om hen te betrekken bij deze soort nieuwe plannen. Bij wijze van spreken kunnen zij tussen ondernemers en ambtenaren een effectieve vertaalslag maken, onvermijdelijke maar onnodige irritaties tussen deze groepen voorkomen of wegnemen. En, daardoor vertraging in bouwplannen voor nieuwe woningen vermijden. Want die nieuwe woningen hebben we nodig, hard nodig.
Ook moeten volgens mij beide groepen zich een noodzakelijke flexibiliteit en meer wederzijds begrip aanmeten. Deze flexibiliteit is ook nodig met het toepassen van wetten en regels op het terrein van ruimtelijke ordening. Het is namelijk niet alleen een ondernemer die men treft met beperking hetzij einde van bedrijvigheid of verplaatsing van een bedrijf, dat treft ook zijn werknemers. En, dat kan niet de bedoeling zijn.
Een wijs Drents spreekwoord zegt: als het niet kan zoals het moet, moet zoals het kan!
