Op 1 juli 1979 gingen de nieuwe huurregels voor woonruimte in werking. Dat bracht vele goede dingen mee, maar sommige regels deugden niet. Een daarvan was het ontbreken van huurbescherming voor kinderen wier ouders waren overleden.
Vanochtend hoorde ik op Radio 1 – bij uitzondering – goed nieuws. De minister van Binnenlandse Zaken en Wonen heeft met woningcorporaties de afspraak gemaakt dat de komende jaren tot het totstandkomen van de wetswijziging hiervoor de volwassen kinderen mogen blijven huren in de woning van hun overleden ouders. Zij het nu nog met een tijdelijk huurcontract van 2 jaar. Hoe de wetswijziging, die dan geldt voor sociale en private verhuurders, is nog onbekend. Ik ben allang blij dat er eindelijk iets gebeurt voor deze kinderen.
Sinds de jaren negentig van de vorige eeuw heb ik mij in columns en in gesprekken met politici er hard voor gemaakt dat deze kinderen huurbescherming zouden krijgen.
In die jaren kreeg ik een aantal schrijnende gevallen onder ogen en ter oren. Zogenaamde keurige woningverhuurders (corporaties en private) zeiden met 2 maanden de huur op van de woning toen beide ouders tegelijk waren overleden. De thuiswonende kinderen van 18 en 19 jaar moesten vertrekken. Ik sprak er toen schande van, maar kreeg helaas geen gehoor. En, dit gebeurde vaker, triest.
Maar nu dan na meer dan 25 jaar dat ik erover begon, komt de regering terug op deze slechte huurregel. Uiteraard: beter laat dan nooit. Het was wel ‘this is a nice way to start a day’ vanochtend naast de radio.
